یادداشت یه ترم آخری

  

همیشه فکر می کردم راه خیلی طولانی در پیش دارم تا یه لیسانسه بشم اما علی رغم همه ی سختی  

هاش خیلی زود گذشت اینقدر زود که اصلا آدم باورش نمیشه که ۳.۵سال از عمرشو توی دانشگاه  

گذرونده. الان جز تنبلی و خاطره چیز دیگه ای باقی نمونده یاد خندیدن ها یاد حرص خوردنا یاد  

همکلاسیا که حتی باهاشون یه اردوی خشک و خالی نرفتیم بخیر. وقتی آدم ترمه اوله فکر میکنه  

فضا و آدما خیلی خاص هستن اما بعدها می فهمی که چیز خاصی در کار نیست و ترمه آخر با  

خودت میگی چه الکی حرص خوردم به چه چیزهای بی اهمیتی اهمیت دادم میبینی چقدر زود دیر  

میشه