یادداشت یه ترم آخری

  

همیشه فکر می کردم راه خیلی طولانی در پیش دارم تا یه لیسانسه بشم اما علی رغم همه ی سختی  

هاش خیلی زود گذشت اینقدر زود که اصلا آدم باورش نمیشه که ۳.۵سال از عمرشو توی دانشگاه  

گذرونده. الان جز تنبلی و خاطره چیز دیگه ای باقی نمونده یاد خندیدن ها یاد حرص خوردنا یاد  

همکلاسیا که حتی باهاشون یه اردوی خشک و خالی نرفتیم بخیر. وقتی آدم ترمه اوله فکر میکنه  

فضا و آدما خیلی خاص هستن اما بعدها می فهمی که چیز خاصی در کار نیست و ترمه آخر با  

خودت میگی چه الکی حرص خوردم به چه چیزهای بی اهمیتی اهمیت دادم میبینی چقدر زود دیر  

میشه   

تمنا

ازباغ  می برند چراغانی ات کنند                     تا کاج جشن های زمستانی ات کنند

یوسف به این رها شدن از چاه دل مبند               این بار می برند که زندانیت کنند

ای گل گمان مکن به شب جشن می روی         شاید به خاک مرده ای  ارزانی ات کنند

یک نقطه بیش فرق رحیم ورجیم نیست            ازنقطه ای بترس که شیطانی ات کنند

آب طلب نکرده همیشه مراد نیست                 گاهی بهانه ای ست که قربانی ات کنند

سخنی از دوست

حال من خوب است

                                     با این حال اگر عمری باقی باشد

طوری از کنار زندگی می گذرم، که نه زانوی آهویی بی جفت بلرزد و نه این دل ناماندگار....

سخن باید کوتاه باشد، بی هیچ حرفی از ابهام و آینه،

از نو برایت می نویسم ؛

                             حال من خوب است ،

                                                        اما تو باور نکن...

امشب دلم خیلی گرفته!!!!!!!!

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا